Λίγα λόγια για το Αρχαίο Θέατρο Αιγείρας

Το αρχαίο θέατρο είναι ένα από τα σημαντικότερα μνημεία της Αρχαίας Αιγείρας. Κτίστηκε σε ένα επικλινές βραχώδες ύψωμα της πόλης με θέα ανατολικά τον Κορινθιακό κόλπο. Βρίσκεται σε υψόμετρο 350μ. από την επιφάνεια της θάλασσας και βόρεια της Ακρόπολης.

Το μεγαλύτερο μέρος του κοίλου και της ορχήστρας του είναι λαξευμένο στο βράχο. Η  κατασκευή του χρονολογείται στο Α μισό του 3ου αι πΧ  οπότε και ιδρύεται  το Β΄ Κοινό των Αχαιών. Το ίδιο διάστημα αναδιοργανώνεται η Αχαϊκή Συμπολιτεία, ενώ η ευημερία  και η πολιτική σταθερότητα της εποχής ευνόησαν  την πραγματοποίηση ενός μεγαλόπνοου οικοδομικού προγράμματος στην πόλη, στο οποίο περιλαμβανόταν   η  ανέγερση του θεάτρου και των ναών γύρω του.

Έχει πεταλόσχημο κοίλο, το οποίο λαξεύτηκε στο φυσικό βράχο με σειρές εδωλίων, ενώ όπου αυτός δεν υπήρχε , διαμορφώθηκε κατάλληλα το έδαφος και τοποθετήθηκαν λίθινα εδώλια. Ένα  διάζωμα  διαιρεί το κοίλο σε 2 οριζόντια τμήματα, και έχει 11 κερκίδες με ισάριθμες σειρές εδωλίων. Η συνολική χωρητικότητά του ανέρχεται σε 3.000 θεατές. Στο φυσικό βράχο λαξεύτηκε κατά το μεγαλύτερο μέρος και η πεταλόσχημη ορχήστρα με  διάμετρο  14,40μ., στα κράσπεδα της οποίας κατασκευάστηκε αγωγός (εύριπος)  για την απορροή των όμβριων υδάτων, που συνεχιζόταν  κάτω από το προσκήνιο και την σκηνή,  απολήγοντας  σε ένα καλά σχεδιασμένο αποχετευτικό δίκτυο που οδηγούσε στο υδραγωγείο της πόλης.  

 

Το σκηνικό οικοδόμημα της ελληνιστικής περιόδου ήταν ένα διώροφο ορθογώνιο οικοδόμημα  με ενσωματωμένα  τα  παρασκήνια και το προσκήνιο με εσωτερική  κατά μήκος πεσσοστοιχία για τη στήριξη της οροφής συνολικού  μήκους 30,70μ. και πλάτους 8,50μ. Τον  3ο αι. μ.Χ., όταν αυτοκράτορας ήταν ο Μάξιμος Θράκας (236-238 μΧ), ανάγεται η σημαντικότερη απόπειρα ανακατασκευής του μνημείου που απέβλεπε στη μετατροπή του ελληνιστικού θεάτρου σε ρωμαϊκό. Ωστόσο, στα μέσα του 3ου αι. μ.Χ., οι οικοδομικές εργασίες διακόπηκαν ξαφνικά, με αποτέλεσμα να μην χρησιμοποιηθούν τα αρχιτεκτονικά μέλη, που βρέθηκαν στο χώρο του θεάτρου έτοιμα προς τοποθέτηση. Το θέατρο έκτοτε δεν ξαναχρησιμοποιήθηκε για παραστάσεις, αλλά ως χώρος συγκέντρωσης των πολιτών.